Verk Bjarna Þórs Péturssonar dansa á mörkum hversdags og goðsagna, veruleika og skáldskapar, tóms og merkingar, þess manngerða og guðlega. Líkt og persónur í lokaðri bók eigra verurnar í verkum Bjarna um sérkennilega staði - eða staðleysur - þar sem tíminn hefur haft sig á brott. Þær bíða lesenda sinna: einhvers sem getur vitnað um tilvist þeirra svo sagan drattist úr sporunum, svo lífið nái sínu fram. En enginn virðist munu koma. Yfirborð sögunnar hefur rofnað og framvindan víkur sér stöðugt undan. Við erum stödd í rykugri glatkistunni og það er meira að segja búið að kveikja á vinnuljósunum. Hér er ekki víst að nokkuð gerist framar. Þótt sögunni sé löngu lokið má samt greina bergmál þess sem einu sinni var.